به گزارش مجله ماشین زهتاب، «الکساندر دابرینت»، وزیر حمل و نقل آلمان این ماه لایحهای را برای اولین چارچوب قانونی ماشینهای خودران به مجلس داد. دابرینت طرح سه قانون برای ماشینهای خودران را داده که نحوه عملکرد این خودروها را در تصادفهای مرگبار کنترل میکنند.
این قوانین برای رسیدگی به تنگنایی هستند که «درهی مرگ» وسایل نقلیه خودران نام دارد. یعنی ناحیهی خاکستری بین ماشینهای نیمه خودران و کاملا خودران. این تنگنا میتواند در رسیدن به آینده خودروهای بدون راننده تاخیر بیندازد. مسئله اخلاقی و حقوقی مهم اینجاست که در صورت وقوع تصادف خطرناک، خودرو باید تصمیم بگیرد که مثلا جان سرنشین را نجات دهد یا عابران پیاده را.
دابرینت سه چیز را میخواهد: اینکه خودرو همیشه به آسیبهای جانی در مقابل خسارات مالی ارجحیت دهد و از هر گونه خسارت جانی جلوگیری کند؛ هرگز بین انسانها هیچگونه تبعیضی مثل تبعیض سنی یا نژادی قایل نشود؛ و اینکه اگر یک انسان دستش را از فرمان خودرو مثلا برای چک کردن ایمیل بردارد، تولیدکنندهی خودرو مسوول بروز تصادف باشد.
«ناتاشا مرات» از دانشگاه لیدز میگوید عدم وجود شفافیت دربارهی مسوولیت کنترل این خودروها یکی از مهمترین عوامل سردرگمکننده در میان تولیدکنندگان، مصرفکنندگان و وکیلان است.
آمریکا در رهنمونهایش برای شرکتهایی که میخواهند ماشینهای خودران را تست کنند، تاکید میکند که همیشه یک انسان باید به جاده توجه داشته باشد. در بیمههای بریتانیا برای ماشینهای خودران هم همین پیشفرض وجود دارد. در قرارداد این بیمهها تصریح شده که انسان باید در هر لحظه «هوشیار باشد و به جاده توجه کند.»
اما دابرینت و دیگران قانون ۱۰ ثانیه را ترجیح میدهند. طبق این قانون یک انسان باید به اندازهی کافی هوشیار باشد تا ظرف ۱۰ ثانیه کنترل خودرو را به دست بگیرد. مرسدس هم از راننده میخواهد تا فرمان را چند بار در دقیقه لمس کند.
اما شاید ۱۰ ثانیه کافی نباشد. مرات میگوید: «اینکه صرفا ما دستانمان را روی فرمان میگذاریم به این معنی نیست که کنترل خودرو را در اختیار داریم. او متوجه شده که افراد بسته به اینکه چه کاری انجام میدهند، برای بازیابی تمرکزشان به ۴۰ ثانیه زمان نیاز دارند.
«رایان کالو» از دانشگاه استنفورد میگوید ماشینهای خودران شاید به جای خودروهای شخصی، در نهایت به شکلی از سیستم حمل و نقل عمومی تبدیل شوند.